mieć znaczy być…..

Czy zdjęcie pasuje do dzisiejszego tematu?

Nie

ale jest piękne SAMA ZROBIŁAM :)

i jednak powiązane z moim życiem, bo zrobione blisko domu.....

Zacznę od przemyślenia, które napisałam niedawno.....właściwie początek przemyślenia, bo całe dotyczyło gotowania, które kocham,

ale to nie w dzisiejszym temacie.....

Oto ono:

Od zawsze uczyłam i po dziś uczę.... końskiego języka, biologii, metod efektywnej nauki….po woli przymierzam się do jakiś większych działań w tym zakresie……tak się stało, że pasja do koni zamieniła się w najlepszą pracę, bo z serca……
Gdybym nie była tym kim jestem byłabym pewnie choreografem, choć „kariera” jeździecka spowodowała, że nie inwestowałam w rozwój związany z moim słuchem absolutnym TAK ŻAŁUJĘ !

takie ot.....

zaczynam myśleć co tutaj robić w tych górach po za byciem kurą domową.......

od września właściwie, bo wtedy mój mały szogun Marianna idzie do przedszkola więc zyskam trochę czasu,

życie mnie nauczyło, że im więcej robisz tym więcej masz czasu....

Ostatnio odkrywam w sobie uryte umiejętności np. po 43 latach okazało się, że jednak mam nieco silnej woli

i nie zawsze musze racjonalizować swoje lenistwo ;-)

schudłam jakieś 5 kg i nawet zmieniłam moją mega zdrową dietę na jeszcze bardziej odpowiednią dla (o zgrozo) osoby w moim wieku.....

(Tak! dalej jakby mnie ktoś zapytał nagle ile mam lat pewnie odpowiedziałabym 27 :p)

więc przypuszczam, że jakiejś organizacji działań też jestem w stanie się jeszcze nauczyć,

ale ;-)

jest coś co mnie blokuje caaałe życie, w każdym działaniu......

to tzw. syndrom oszustki.....cokolwiek bym robiła, zawsze wydaje mi się, że nie robie tego na tyle dobrze, żeby na tym zarabiać.....

kluczowe jest tutaj WYDAJE MI SIĘ 

zawsze mam wrażenie, że nie jestem na tyle dobra.....że są lepsi......to takie wewnętrzne uczucie, że się oszukuje ludzi......

bezprzerwy w głowie podważając swoje kompetencje (czy jadę na trening, czy idę uczyć, czy szyję konie w głwie ciągle walczę z myślami typu:

nie nadajesz się, na pewno wszyscy się zorientują, że jesteś oszustką......)

Mam w głowie całe pakiety umiejętności, żeby to przepracować, ale jeszcze mi to nie wychodzi do końca....

Czy kocham przekazywać wiedzę?

Tak

Czy potrafię nauczyć Biologii?

Tak .......choć przyznaję, że dinozaury.....ewolucjonizm (bez Darwina, bo tego akurat lubie uczyć) to nie są moje tematy i do tego wychodzodziłam zawsze niepewna siebie (nie wiem czy moi uczniowie to zauważali, ale ja czułam się absolutna oszustką ;-))

Nigdy nie waliłam ściemy, jak czegoś nie wiedziałam, mówiłam : dajcie czas doczytam, skonsultuję i odpowiem więc kurde ani grama oszustki we mnie nie było! :D

Kiedyś już o tym pisałam, ale dobrze rozumiałam się z dziećmi, bo zawsze traktowałam je jak NORMALNYCH RÓWNYCH MI LUDZI, a dzieci nie znoszą gdy się im ściemnia...... 

Czy potrafiłam uczyć jazdy konnej od zera?

Tak!

Liczyłam ostatnio i się nie doliczyłam, ale dobry tysiak było ludzi, których uczyłam od podstaw....

Najpier na półkoloniach, późnie w szkółce gdy prowadzilismy z tatą ośrodek, później chwilę u Jurka i Asi jak przejęli ośrodek,

później Gzel, Elizar, a po drodze jeszcze parę osób gdzieś na jakimś koniu sporo tego.....do dziś mam kontakt z częścią tych ludzi co jest super :-)

Czy jako mentor ujeżdżenia jestem ok ?

Tak :-)

Moi podopieczni zdobyli chyba razem 9 medali (w tym nawet w skokach ;-)) 

Prowadzę ludzi od zera na temat ujeżdżenia i jesteśmy w stanie razem dojśc na prawdę wysoko.....

Mam swoich podopiecznych.......

jedni idą dalej beze mnie i bardzo im kibicuję

Część jest ze mną od lat.....

Czasem z przerwami, ale pracujemy........ aktualnie prowadzę 8 par i liczba raczej ma tendencję zwyżkową ;-)

Czy potrafię uczyć jak się efektywnie uczyć?

Potrafię (nie jestem fanem szybkiego czytania i porzuciłam uczenie tej umiejętnosci, bo nie uczę rzeczy, których nie czuję.....)

Więc o co mi chodzi z tą oszustką skoro wszystko robię z serca?

Miałam zawsze takie coś, że wojowałam o swój konfort,

jak w jakiejś pracy nie czułam się dobrze, nie bałam się zmian.....

Żegnałam się....i znowu, no nie oszukiwałam nikogo, jak po jakimś czasie widziałam, że nie jestem w stanie dać z siebie 100% odchodziłam 

Teraz mam w głowie dwie drogi na przyszłość (konie to trzecia oczywista.....ja nawet jak chciałabym rzucić konie to one same do mnie wracają, czy będe jeszcze kiedyś jeżdzic nie wiem......ale moje oko z ziemi ciagle jest dobre, ciągle rozumiem to na co patrze i stram się najlepiej jak potrafię przekazać to co widzę)

Laurkę sobie dziś tutaj wystawiam, ale uczyłam się latami......rozwijałam.......pracowałam, po to żeby się lepiej komunikować

O! Tego też potrafię uczyć

I co jest najlepsze wyznaczania celów też potrafię nauczyć

więc żeby odejść od reguły "szewc bez butów chodzi" tym razem nie dam się wewnetrznej oszustce po drodze wywieźć na manowce.....

Normalnie mam tak, że nawet jak przejdę całą ścieżkę wyznaczanie celu, to itak na końcu w głowię podważę wszystko......

Osobiście lecę strategią Walta Disneya (czasem łączę ją z Voneghuttem) i na prawdę mam wszystko poukładane i opisane 

i dup jedna myśl : czemu to ma się udać?

 oszustka w mojej głowie znów zapisuje punkty po swojej stronie.......

I tak sobie myślę, że osiągniecie moich celów ZAWODOWYCH.

Całkowite uwierzenie w siebie i swoje umiejętności, jest trochę jak postawa na koniu, gdzie musisz być równocześnie prosty i luźly ;-)

W osiąganiu celów (szczególnie tych zawodowych) jest podobnie, z jednej strony trzeba mieć tą pewność siebie, a z drugiej pokorę.... 

Znam ludzi, którzy na takiej maksymalnej pewności siebie budują mega marki osobiste, mimo, że na dłuższą metę po za cwaniactwem i chęcią zarobku niewiele za tym idzie, ale umieją zabajerować ludzi......Ja tego nie potafię.....nie umię bajerować, a żyję z syndromem oszustki taki paradoks :D

Myślę, że jak ze wszystkim najlepiej być takim "po środku" 

Dalej się uczę, obserwuję ostatnio ludzi, którzy dobrym sercem, życiem z pasją,  osiagają wszystko.....ZAWODOWO!!!

I teraz auto analiza.....

W życiu prywatnym osiągam wszystko od tak......wielu mnie pytało jak mi się udało zamieszkać w takim miejscu.....

otóż w wieku lat 33 siedząc na ogromnej farmie w Anglii powiedziałam sobie do 40stki będę mieć dom na wsi.....i pykło, wprawdzie nie spodziewałam się aż takiego cudownego miejsca, ale widocznie zasłużyłam, staram się żyć z wdzięcznością każdego dnia, bo nie wiem co będzie.......ale póki co jest dobrze...

W życiu zawodowym właściwie też źle nie było, ale nie potrafiłam się nigdy docenić.....

Dlaczego?

Przede wszystkim przed mój skrajny autorytet wewnętrzny, do mnie trafia niestety tylko to, o czym sama siebie przekonam, cały świat może mi powtarzać jesteś ekstra, ale jak ja w to sama nie wierzę, to niestety stracone....

Zazdroszczę tego ludziom z autorytetem zewnętrznym (jest ryzykowne ufanie innym dla mnie ;-) ) ale gdybym choć trochę wierzyła w to co do mnie mówią ludzie, pewnie byłabym w innym miejscu (psychicznie oczywiście) 

Drugi problem to mój introwertyzm (oczywiście, że skrajny, bo po co być po środku? ;-)) 

Bardzo trudno mi tak po prostu wejść w "nowe" samej od siebie.....

Gdy pracowałam "dla kogoś" było łatwiej, jestem zadaniowcem kazali robiłam bez problemu,

ale sama postanowiłam iść własną ścieżką już 10 lat temu, wtedy było łatwo, bo nową ścieżkę zaczynałam w oparciu o "moich ludzi"

Teraz muszę wyjść do nowych ludzi, nowego środowiska

Czy muszę?

No właściwie nie muszę, ale chcę......

Mam naprawdę ogromne pokłady wiedzy.....szkoda zaprzepaścić możliwość przekazania jej innym....... 

Więc pracuję nad sobą, walę się w łeb gdy na wewnętrznym ramieniu siada moja oszustka....

Introwertyzm staram się pokonywać sławnym wychodzeniem ze strefy konfortu......

A pracuję nad tym od lat......

Jeździłam sama na wakacje......

Chodzę sama do restauracji, kina czy teatru i nie mam z tym problemu, może nieświadomie introwertyzm buduję skorupę, że ludzie dookoła mnie nie ruszają.....

Na studia jedne, drugie i trzecie też szłam sama.....do nowych ludzi.......było ciężko, ale zawsze jednak dobrze się odnajdywałam.....

Ostatnio siostra moja powiedziała mi, że od dzieciństwa podziwiała mnie, za to, że nie starałam się nigdy przymilać, podporządkowywać innym....

że zawsze umiałam stawiać granice i to jest chyba zasługa tego mojego autorytetu wewnetrzeno ( ta jego dobra strona)

Wypowiadam więc wojnę mojej wewnętrznej oszustce.....

Teksty pisze po to, żeby wyrzucać "z głowy na zewnątrz" to co dla mnie ważne.....

a, że są tacy i wiem o tym :-) którzy coś sobie z tego wyciągają

to zostawiam............

Siedząc dziś przy porannej kawie, słuchając Podcatexu,  pykałam mandalkę

i przypomniało mi się, że jak pykałam ją poprzedniego dnia patrząc na to co powstaje,

usłyszałam w głowie Sambolerę........

Dlaczego przestałam widzieć dźwiękiem pomyślałam?

Podobnie jak z marzeniem przed snem.... odpowiedź jest prosta: z przebodźcowania!!!

Kiedy zauważyłam, że coś jest jednak nie halo?

Szłam do kina na Chłopów ( z miłości do Martuszki, która malowała klateczki filmu) 

i przyszła mi do głowy myśl: czy ja będę potrafiła patrzeć na film nie maziając w telefonie 

i wewnętrzenia aż zbladłam.....

uzależnienie od telefonu boli i postanowałam ograniczyć klikanie......

Pisałam tu niedawno, że na długi czas przestałam marzyć, bo jak to sobie wtedy tłumaczyłam tak dużo marzeń mi się urralniło, że nie widziałam żadnych celomarzeń w głowie....

Guzik prawda pani Karinko!

Nie marzysz, bo zasypiasz z bratem telefonem podcasty, a do tego pykanie mandalek, tetriski, sudocu i inne.....

przestałam portafić robić jedną rzecz naraz....

przestałam się skupiać na jednej rzeczy........

i nie nie mam ADHD jestem po prostu przebodźcowana.....

Wziełam się za siebie, bo wiem, że za zanik logicznego myślenia i pamieci poniekąd może odpowiadać wujek google na przykład.....

że zamiast pół minuty pomyśleć o czymś sięgamy do pamięci zewnętrznej 

na studiach pani profesor od Genetyki Barbara Kossowska mówiła, że za prae lat człowiek będzie się składał z głowy, tyle będzie potrzebował do kontaktowania się z ID (uproszczenie, ale jakby coraz bardziej aktualne.....przerażające)

dlatego unikam sztucznej inteligencji, chatów gtp, surri i innych, których mogę....

pomysły na życie zapisuję najpierw w papierowym notatniku 

staram się czytać papierowe książki, choć przy małych dzieciach 24/dobę jest to dość trudne 

ale :-)

nic nie trwa wiecznie i dzieci za chwilę, będa już miały swój świat (Antek już ma swoje przedszkolne życie) i nie chcę zostać wrakiem czlowieka w fitelu z przykutym do ręki telefonem....

Przy dzieciach jest mi bardzo ciężko znaleźć chwilę dla siebie......bo one potrzebują uwagi, pomocy, odpowiadam na 1000 pytań dziennie (dzięki temu moja inteligencja jeszcze się nie dała zepchnąć całkiem ;-))

Jedyny sposób to słuchawki na uszy i audiobooki, podcasty i muzyka podczas sprzątania, gotowania, prania, pracowania i ogólnego ogarniania naszego świata......

trochę spowodowało to ten brak skupienia na jednej czynności, 

ale z drugiej strony daje mi taką chwilę dla siebie i znalazłam też sposób jak odkuć telefon od ręki, 

słuchawki bez przewodowe, ja sobie słucham ale telefon mi w tym nie towarzyszy......

kiedy się zaczęło moje uzależnienie?

11 lat temu w UK kiedy żeby być w stały kontakcie z Polską i relacjonować mój pobyc na an(g)ielskiej wsi włączyłam internet w telefonie ( przed czym długo się brobiłam) 

i tak już zostało....

teraz w górach też to jest mój kontakt z ludźmi, iealana opcja dla introwertyka swoja drogą....sprzed monitoru 

zatem jak wszystko w życiu......wszystko jest dla ludzi tylko trzeba znać umiar,

bo ja lubie ten mój internetowy świat, nie stosuję w nim filtrów, 

ale tak chwalę się dziećmi, podopiecznymi i wszystkim co mnie cieszy ze znajomymi.

Potrzebuję jednak ograniczyć się, żeby znów marzyć i słyszeć w głowie muzykę

w tym zdecydowanie utwór mojego życia Sambolera Mayi Som ......

Czuję się trochę jak człowiek, który drugiego stycznia kupuje bilet na siłkę....(co roku się tak czuję )

Co roku przypominam sobie o blogu pisząc list do Nowego Roku.....

i co roku mam milion myśli, które warto wyklikać......

a potem wciąga mnie życie i zapominam pisać......

W tym roku faktycznie poważna zmiana pojawiła się akurat w okresie zmiany daty w roczniku (ale było to raczej niezamierzone) 

Odstawiłam Mariannę od cyca.....

To temat, o którym nie koniecznie lubię się wypowiadać......

ponieważ dla mnie w karmieniu dziecka nie ma żadnej wyższej emocji......żadnego stanu uniesienia.....wyjątkowości etc 

podobnie jak w okresie ciąży (żaden to stan błogosławiony dla mnie nie był.....raczej męka pańska i czekanie, którego nienawidzę )

i może się to wydawać dziwne, że skoro karmienie nie jest dla mnie niczym wyjątkowym i błogosławionym to czemu do licha oboje karmiłam tak długo?

Ponieważ podjęłam się obowiązku zapewnienia moim dzieciom maksimum dobra i tego czego potrzebują....

Mam jedną, na życie podłą cechę, która w macierzyństwie jest błogosławieństwem....

skrajny autorytet wewnętrzny, a co za tym idzie nie przeczytałam żadnego poradnika, tak jak i nie słucham żadnych rad (jest to dość niefajna przypadłość na życie, bo każdą radę czy chęć pomocy moja natura każe mi traktować jako atak....jest to ciągła walka wewnętrzna między moim Ja, a chęcią rozumienia tej drugiej osoby....walka niełatwa i nierówna) ale w macierzyństwie to cecha niezastąpiona...

jest takie powiedzenie matka wie najlepiej.....

jak Antek był mały miałam założenie posiadania tylko jednego dziecka i w jego wychowanie postanowiłam włożyć całą energię.... sytuacja życiowa poukładała się nam tak, że gdy Antoni był mały wychowywaliśmy go wspólnie absolutnie wszystko robiliśmy razem, na zmianę ( więc pomocy z zewnątrz nie potrzebowaliśmy szczególnie dużo..... choć wiadomo, że w razie potrzeby taka pomoc by była ) 

i gdy tak sobie tego Antka wychowywaliśmy przenieśliśmy się w góry i gdy Antek miał 2 lata i 7 miesięcy poczułam, że już w końcu dość ...pamiętam, że siadłam na łóżku i powiedziała: Antonku już chyba koniec cyca co?

Na co Antonek powiedział tylko: OK

i nigdy więcej o cyca nie zapytał.....

i gdy już byłam szczęśliwa, że wróci mi normalny sen....koniec budzenia się w nocy itd itp okazało się, że czeka mnie powtórka

ale czy na pewno powtórka? ;-) 

Druga ciąża była na pewno mniej uciążliwa, bo już wiedziałam na co czekać.....

poród bajka (choć cała okołoporodowa historia to dopiero opowieść :D ale nie na dziś ) 

z perspektywy oddałabym wszystko za układ hormonów w tamtym czasie, nigdy przed ciążą z Marianną nie byłam tak spokojna i pewnie już nigdy nie będę .......

Marianna się urodziła i zaczął się kompletnie inny czas....

Boguś zaczął wyjazdy do Warszawy, a Ja w pełni świadomie wzięłam wychowywanie dwóch małych istóp na siebie......często, jak większość wie jestem po prostu Ja i dzieci

ale

jak mówię jest to świadoma decyzja i komfort dla mnie absolutny, że mam tak poukładane życie, że mogłam....

od urodzenia Mani właściwie do dziś nie spędziłam ani jednej doby w całości bez niej...

Powtórzę to mój komfort i wybór......

ostatnie miesiące były już o tyle ciężkie, że od ciąży z Antkiem od której mija powoli 7 lat mój organizm oduczył się spać..,.nawet jak dziecko w nocy potrzebuje cyca, to ono potrafi jeść właściwie śpiąc,

ja od urodzenia chyba mam problem ze spaniem, zawsze miałam płytki sen, co wiąże się z moim słuchem absolutnym.....

w czasie karmienia częste wybudzanie się było koszmarem i mimo, że nauczyłam się zasypać bardzo wcześnie, żeby zaliczyć tą najważniejszą fazę snu do północy....,

to poziom frustracji i zniecierpliwienia zaczął brać górę nade mną i wiedziałam podświadomie, że już czas, ale piekielnie się bałam, bo Mania w ostatnich miesiącach wykazywała wręcz uzależnienie od cyca i przerażał mnie fakt powiedzenia jej  dość....,

ale :-)

po coś uczyłam się te 30 lat i co?

No jak trudna decyzja to Kaizen, byłam przekonana, że będę kroczyć tymi małymi krokami z miesiąc......odstawienie Mani natomiast zajęło mi tydzień ......

Niby czytałam jej sygnały ale bez wiary

i nagle ona też okazała spokój, odpuściła i zaczęła nagle spać całe noce..... widać ją już też to frustrowało
Jednym słowem brawo My!

Teraz zistało mi nauczyć się spać od nowa ( to chyba moje noworoczne postanowienie )

ale powoli czuję, że odzyskuje spokój 

Czy łatwo tak często samemu wychowywać ?

( żeby nie było mąż mi pomaga jak może, ale sytuacja jest taka jaka jest, czasem trzeba podzielić obowiązki inaczej niż widzą to feministki ;-))

Czasem ogarnia mnie śmiech jak czytam, że musi być taki a nie inny podział 

Ja mam akurat porównanie, bo pierwsze dziecko jak już pisałam wychowywaliśmy razem w mieszkanku, w mieście, z dziadkami w razie w pod ręką .....

drugie w zupełnie innych warunkach 

Nie odziedziczyliśmy działki, domu.... trzeba było wszystko samemu ogaranać.... czasem mam oczywiście frustrację, że nie pracuje tyle ile może bym chciała, nie mam tyle "swoich " pieniędzy ile bym chciała, ale wiem, że nie jestem na utrzymaniu męża, bo w utrzymanie naszego małego raju na ziemii oboje wkładamy tyle samo energii, po prostu chwilowo mamy tzw klasyczny podział ról 

Cieszę się na prawdę każdą chwilą, bo wiem, że nie wszystkie mamy mają taki komfort jak ja, która mogę pamiętać każdą chwile z początku życia moich dzieci....

w tym roku Antek pójdzie do szkoły 

Mania do przedszkola i wszystko ulegnie powolnej zmianie ....oboje odetną pępowinę już na amen....

obiecałam sobie, że będą samodzielni, bo każdy człowiek może przeżyć tylko swoje życie 

 Wychodzę sobie z mojej roli matki na pełny etat powolutku....

Oczywiście że czasem nie mam siły, oczywiście, że czasem krzyczę z bezsilności 

ale dałam z siebie wszystko 

było mi o tle łatwo, że około 30 powiedziałam sobie ok nie będę miała rodziny

jestem (wtedy byłam ) super ciocią może taka jest moja rola....

pracowałam z dziećmi, kochałam je i one mnie czułam się absolutnie spełniona......

Ba! w 34 urodziny pogodziłam się nawet z tym, że będę starą panną z kotem..... wyrzuciłam ze swojego życia toksyny.... i nawet nie chodzi o człowieka,  tylko o myśli i uczucia, które blokowały moją drogę

Mój psychologiczny boksik otwarł się jakoś w tamtym czasie i jak puzzle ułożyłam w głowie wszystkie przyczyny braku szczęśliwego związku w moim życiu....

przez 34 lata uczyłam się.....próbowałam odnajdywać się w różnych zawodach i wiem, że no jestem z tzw powołania pedagogiem..... czuję to całą sobą i mój introwertyczny umysł ucząc czuję się jak owinięty w ciepły kocyk 

przez te lata szukałam miejsca na ziemii 

pomieszkałam w UK gdzie siedząc na farmie wielości całego Tynioka gdzie była minimalna ilość bodźców i ludzi zamarzyłam i wycelowałam ;-) że do 40 będą mieć dom na wsi.

Już tu o tym kiedyś pisałam, że nie sądziłam, że w pakiecie z rodziną :-) 

ale pamiętam, że w 2015 zaczął wiać dziwny wiatr zmian....los stawiał na mojej drodze niesamowitych ludzi i mimo, że dziś idziemy osobnymi drogami mam ich w sercu myślę o nich, bo bez nich nie byłabym tutaj gdzie jestem.....

Już pisałam tutaj o tym, że jak dostałam ten mój dom nawsi.... tą

moją metaforyczną łąkę ( i nie tylko metaforyczną) to nagle przestałam marzyć, a co za tym idzie mieć cele

W zeszłym roku wychodzą z trybu matka ( nie Karina) Marzenko- cele zaczęły wracać 

Rombło mnie nimi solidnie w grudniu i w końcu Ja Karina (nie tylko matka) wiem dokąd zmierzam

taka oto moje spowiedź na początek roku.....

Popadłam w końcówce zeszłego roku w totalną stagnację (mam nadzieję, że jednak poprzedającą szereg przedsięwzięć ;-))

więc zapomniałam pisać 

ale :D

noooo bez tradycyjnego listu do Nowego Roku ni ma życia ;-)

Drogi Roku 2024 Witam Cię gorąco z mojej prywatnej Narnii 

zanim zwrócę się do Ciebie pozwól, że parę słów skieruję do poprzednika 

Drogi 2023 dziękuję, że byłeś.....jaki byłeś taki byłeś

dla nas dość spokojny....

dla Świata wiadomo... gdzie ucho przyłożyć, tam inne zdanie......

ale byłeś! pozwoliłeś nam trwać i przetrwać !!!

Przyniosłeś zmiany i oby one w kolejnych latach poszły w tą lepszą stronę....

Dziękuję za wszystko, a teraz notka dla tego nowego :-)

Czego Ci życzyć drogi 2024?

Ja Ci życzę spokoju (bo poprzednicy podkręcili tempo tak bardzo, że wszystkim nam przydałby się taki rok szaraczek, nierzucający się w oczy, normalny...

taki bądź !

a dla mnie?

Proszę Cię o siłę do nadchodzących zmian, bo trzeba coś zmieniać żeby żyć.

Obiecuję, że do końca tygodnia przedstawię Ci wszystkie cele ( a trochę ich jest)

Pozwól mi pozbyć się efektu oszustki (w odniesieniu do książki Małgorzaty Mielcarek, którą obiecuję przeczytać i polecam wszystim kobietą )

pozwól mi stworzyć przestrzeń do pracy.....

jest szansa, że uda mi się ruszyć w końcu z miejsca (mąż pomógł w tym, żebym odzyskała swój komputer jako narzędzie pracy :D ) 

Praca jest mi potrzebna, żebym tu nie zdziczała do reszty (bo itak zawsze będę dzikiem z lasu), ale jednak czasem kontakt z cywilizacją robi dobrze na głowę ;-) 

Pozwól zbudować stajnekę i wyczaruj kucyka dla naszej rodziny :-) (bo marzenia są po to by je realizować, a nie wyrzucać w odchłań umysłu)

To, że zdrowia to wiadomo

To, że dobra też

Trochę się boję dzisiejszego Świata, każdy kto mnie zna wie,

że Ja do tego "lansowanego" jako jedyny i właściwy po prostu nie pasuję,

więc daj mi mój Świat, a reszta niech gna za tym lansowanym ;-) I don't care ;-) 

Zgodnie z zasadą, że nie rok ma być lepszy, a człowiek 

obiecuję pracować nad sobą....

poprawiać co złe 

likwidować co zbędne 

pozwól mi nie marnować energii, raczej ładuj moje baterię działaniami do pełna ;-) 

Więc mój drogi biegnij z wiatrem.........do grudnia 

twoja Karen <3 

ps. i przywróć mi zdoloności do składania myśli, bo jak mówi teoria ewolucji nieużywane organy ulegają uwstacznianiu co widać po powyższym tekście :D ;-) 

Od kiedy pamiętam dla resetu totalnego jechałam nad morze.....

Moje życie dzieli się na dwie główne gałęzie 

"PRZED" (związkiem, ślubem i dziećmi) i "PO" ;-) 

"PRZED" jeździłam nad morze sama.......

w życiu "PRZED" dużo więcej pracowałam z ludźmi,

najpierw w szkole, a później to już jak Irena Kwiatkowska w 40sto latku 

byłam kobietą pracującą, co żadnej pracy się nie bała ;-)

potrzebowałam więc czasem ucieczki od chaosu w moim dzikim miejskim życiu.....

zawsze uciekałam nad Bałtyk..........poczynając od samotnej podróży samochodem,

gdzie układałam już wiele w swojej pokręconej głowie....

po chodzenie po plaży......

O ile w drodze na prawdę myślałam.......o tyle chodząc po plaży odcinałam się od świata......

czasem zakładałam słuchawki na uszy (wtedy brałam ze sobą mp3 takie były czasy ;-)) a czasem słuchałam szumu fal i 

szłam......szłam........szłam 

godzinami chodziłam po plaży.......

nigdy nie myślałam o polskim morzu jako o miejscu służącym do leżingu i plażingu 

dla mnie to miejsce do spacerów......miałam wrażenie jakby wracające fale zabierały moje ówczesne problemy ze sobą..... 

Miałam nawet taką myśl, żeby zamieszkać na północy i jak to w moim przypadku często bywa 

jak czegoś chcę to mam.....

dostałam pracę 30 km od moich ulubionych plaż w okolicach Łeby (sama Łeba mnie aż tak nie kręci, ale jej plaże już tak) 

wyjechałam..........i po chyba tygodniu stwierdziłam, że to miejsce totalnie nie jest dla mnie........

nad Polskim morzem okazało się, że żyć wolę na śląsku (zahaczając jeszcze o powrót do UK gdzie wymarzyłam sobie dom na wsi ;-) i mówisz msz ale to już totalnie inna historia) a nad morzem, to Ja jednak wolę bywać......

Gdy zmieniło się moje życie, trzeba było je jakoś dostosować do własnych potrzeb.......

mimo otępienia mózgu, które towarzyszy człowiekowi na początku związku :D 

morza mi z głowy związek nie wybił.......

i na prawdę totalny los sprawił, że w Gdyni był jedyny salon sukien ślubnych, którego właścicielka okazała się na tyle super osobą, że pomogła mi nabyć moją wymarzoną suknię ślubną (zawsze mówiłam, że jak już nic się nie trafi, to Ja dla tej sukni ślub wezmę, na szczęście inne były powody ślubu, ale znów moje mówisz masz.....suknie znalazłam....była......i pojechaliśmy do Gdyni.....dwa razy.....odbir morza był zupełnie inny, bo nie chodziłam pierwszy raz samotnie po plaży, tylko gadając z przyszłym mężem.....miło.......

a po ślubie......bedąc w ciąży postanowiłam spełnić marzenie z przeszłości i pojechać do Neptuna w Łebie........zamieszkać w tym zamku na plaży......obudzić się z widokiem na morze......pojechaliśmy..........Neptun wtedy, po sezonie rozczarował mnie totalnie......

Byliśmy w lutym w Zamku, było potwornie zimno, było okropne jedzenie, ale co tam........pomyślałam sobie, że to ostatnia okazja na jakiś czas, by tak po porstu pochodzić sobie po plaży......więc chodziliśmy

Gdy urodził się Antek na morze brakowało czasu.......powoli zasiedlaliśmy góry......brakowało mi morza.........

Pandemia........urodzenie Marianki i dalej tęsknota za Bałtykiem........

w zeszłym roku postawiłam na swoim i pojechaliśmy na Hel i w tym roku w parę innych nadmorkich miejsc.......

odbiór morza "PO"?

To tak, jakbym była reżyserem i widzem filmujednocześnie.......

to nie są "moje" podróże nad morze, a nasze......

jestem tam i chłonę widok nie morza, a moich dzieci.......

miałam moment paniki, że to co było już nie wróci, 

późne macieżyństwo ma to do siebie, że człowiek myśli, że już nigdy na nic nie będzie miał czasu......

ale to nie prawda......

dzieci rosną.......

jeszcze rok dwa i wymknę się sama nad Bałtyk.........

ciekawa jestem jak  odbiorę taką podróż "PO" w stylu "przed" :-)

ot i cel został zaplanowany.......

a jak ja coś zaplanuję to nie ma .................. ;-)